youcanpat

Jestem tu, i moje życie straciło sens. Nie mam dla siebie perspektyw na przyszłość, ba nawet na jutro.. Tak mi było dobrze w domu.. A tutaj wszytsko jest takie obce. Takie inne, nieznane. Takie dalekie. Do domu tak daleko.. Do domu którego już nie mam. To znaczy jest, stoi, ale pusty. Ale mówie o tym całokształcie jaki mam na myśli, mówiąc o domu. Jestem tu z mężem, z dziećmi..ale tak tu głupio. Obco. I ja jestem tu obca. Ci ludzie są tutaj obcy. Całe Państwo jest dla mnie obce. A do tego muszę zmienić cały swoj świat, światopogląd. Przestawić się na inność. Nowi ludzie, nowi sąsiedzi, nowa szkoła dzieci wraz z nauczycielami i całym zapleczem. Żle mi. I tęsknię za rodziną. Jestem taka samotna.

Kurcze, nerwy nerwy nerwy. Ciągle nerwy. Na każdym kroku. A to takie niezdrowe. Czy Wy też tak macie, że wasze życie to ciągłe nerwy? Czy tylko ja tak mam.? Jak sobie radzicie z nerwami? Wybuchacie? Na spokojnie? Strategicznie? Ja po prostu wybuchm jak armata. A potem cisza. Napięcie opadło. Dawniej, wszystko tłumiłam w sobie. Trzymałam dla siebie, nie okazywałam. Teraz bum. Iskra. Ogień. Cisza. Refleksja. Cóż za przewrotność. Jaka inność. Myślę że na tym etapie życia, robię i pozwalam sobie na rzeczy, których dotychczas nie robiłam. I dobrze. Zmiany zawsze przechodzą gwałtownie. 

Marzeniem moim był dom. Postawić dom, nowy sliczny,na pieknej działce. Chciałam go urzadzic po swojemu. Chcialam zeby byl moj. Chcialam sama na niego zarobic. Hah. Bagatela. No coz, marzenia marzeniami, rzeczywistosc rzeczywistoscia. Scenariusz moj jeste taki ze bede miala nowy dom ale za granica. W sumie nie dom tylko apartament. Na ten apartament pracuje moj maz. Nie po mojemu totalnie. A ja , moi kochani? A ja musze sie dostosowac. Do realiow. No ale coz, zycie. Mialo byc tak, a jest tak. Mialam byc blogerka, no to jestem. Jestem taka blogerka ze nawet nikt nie czyta moich postow. Coz za masakra. No ale nie zrazam sie, brne dalej. Uparty czlowiek ze mnie. Grunt to pozytywne nastawienie.

Zdecydowałam, ale myślę że to pod wpływem presji. Gdyby to tylko i wyłącznie zależało ode mnie, nigdzie bym się nie ruszyła. Nigdzie. Dobrze mi tutaj. Mój dom, mój świat. Ja. Moje ja. Moje dzieci, ich ja, ich życie. Priorytet mój. A teraz wyrywam nas, z korzeniami, do innego kraju. Będziemy tam żyć. Żyć? Nie wiem czy ja tam będę żyła, czy tylko wegetowała. Ból sprawia mi miśl, że dzieci muszą iść do obcej szkoły w obcym kraju. Będą mówić, i uczyć się obcego języka. Będą miały przyjaciół obcokrajowców. Będzie im trudno, będzie im ciężko. Żle mi z tym. Kurde. Nie chcę tego. Ta ich szkoła jest dla mnie taka ważna. Gdyby nie trzeba było chodzić do szkoły... Było by super. Nie chcę tracić, nie chcę zostawiać tego co mam. Nie chce iść w nowe, nieznane. 

Pewność jest kluczem. Mi tej pewności brakuje. Zawsze jeśli idzie o podjęcie jakiejś decyzji ja mam wielki problem. Problem wagi Pństwowej. Do takiej rangi u mnie urasta. Czemu to takie trudne? Po prostu decyduj i działaj! No nie potrafię. Zawsze muszę myśleć, analizować, roztrząsać. A czy wszystko nie było by prostsze, gdybym tak po prostu wybrała jedną opcję i koniec? Klamka zapadła, decyzja podjęta, i trzymam się jej. Nossz kurde nie potrafię. Utrudninia utrudniania. W czym tkwi problem? W niedojrzałośći emocjonalnej? W charakterze? No doszukaj się zródła. I znów to robie, analizuje. Może powinnam zostać analitykiem? Myślę, że lepszego analityka nie znalezli by ode mnie. Cóż można gdybać, myśleć, decyzję trzeba podjąć. A to takie trudne.. Bo i sprawa jest trudna.

Po prostu nie jestem na to gotowa. Ot, i cały problem.